Bhanu Khatiwada- Welcome to my Blog

२०६५ साल मङ्सिर महिनाको १७ गते, मन अति हर्षित थियो। हामि बुढा बुढिले जसोतसो दुखसुखले एउटा पेट्रोल पम्प खोलेका थियौं। काठमान्डौको अलि बाहिरि भागमा भ​एपनि, पम्प राम्रै चलेको थियो। बुढाको १० वर्षको अनुभव र हाम्रो निरन्तर अथक प्रयासले सफलता निरन्तर हात परिरहेको थियो। आर्थिक लाभले गति लिँदै गर्दा हाम्रो छोरोलाइ बहिनि पनि प्राप्त भैसकेको थियो। यसै क्रममा हामिले सातदोबाटोमा अर्को पम्प खोल्यौं। अब त व्यापार चकाचक हुन थाल्यो। हाम्रो बैंक खाता भरिंदै गर्दा पक्कै पनि हामि निकै उत्साहित भ​एका थियौं। एउटा घर पहिल्यै जोडिएको थियो, अब गाडि, पम्प अनि छोरा छोरिलाइ राम्रो शिक्षादिक्षा पनि मिलिरहेको थियो। एकदिन   श्रीमान अलि ढिला घर आउनुभयो। दिनभरिको खटाइले उहाँ थाकेर लखतरान देखिनुहुन्थ्यो। मैले फ्रिजबाट पानि निकालेर १ गिलास पानि दिएँ , एकै सासमा घट्क्याउनुभयो। उहाँको हाउभाउबाट प्रष्ट हुन्थ्यो कि उहाँ म सङ्ग केहि कुरा गर्न चाहनुहुन्छ ​ । सायद सकिरहनुभ ​ एको थिएन। मैले सहज तरिकाले भनें , हजुर म सङ्ग केहि कुरा गर्न चाहनुहुन्छ हो ? हो श

उनैको नजिकैबाट कुनै गन्तब्यतर्फ लम्किरहेको थिएँ। अलि पर पुगेपछि पछाडिबाट बोलाइन्, हैन देखेर नि के नदेखे जसरि जान्छौ त? टाढै हो कि? उनले सोधिन्। हो, आज मेरो गन्तब्य अलि टाढै छ​। तिमिलाइ नदेखेकै चाहिं हैन​, तर म आज अलि हतारमा छु, कारण गन्तब्य अलि दुर छ​, मैले भनें। ठिकै छ​, एउटा तिमि थ्योउ मलाइ आफ्नो लाग्ने, अब यसरि नै माया मार्न थाल्योउ भने मेरो बाँच्नुको पनि त कुनै सार भ​एन नि, उनको मुहार नराम्रोसङ्ग मडारियो, मानौं निकै ठुलो हावा हुरिका साथ असिना पानि नै दर्किने त​यारि हुँदै छ​। ओह​, त्यसरि नै चाहिं नभनेकि भ​ए हुने, म फर्किएर उनैको नजिकै ग​एँ। आज अलि हतारमा भ​एर तिमिलाइ बोलाउन सकिन​, मलाइ माफ गर​। यि हेर त​, म आइसकें नि, उनिलाइ फकाउन कोशिस गरें। हुन त तिमिलाइ पनि के वास्ता गरेन भनेर गुनासो गर्नु, मै अभागिको पुर्पुरोमा खोटो भ​एपछि, उनिले आफैलाइ धिक्कारिन्। कति रमाइला थिए वैंशका मेरा ति दिनहरु। कति झुम्मिन्थे मेरो छेउछाउमा मान्छेहरु। कति तारिफ गर्थे मलाइ तिनिहरु। खैर​, अब समय त्यस्तो रहेन​। हेर​, चिन्ता नगर​। समय फेरि बदलिने छ​, तिम्रा यि काखहरुमा प्रेम वर्षिने छन्। स